Artıklarını topladım çoktan ve kalbime attım

Sokağın soğuğunu hisseder çöp kutuları

Taze ekmeğimi para vererek bir çöpçüye sattım

O ise süpürdü senden kalan avuntuları…

Kanımı uyuşturur tozlara gizlenmiş gizemler

Sarmalar bedenimi ve görünmez yapar onu

Deva olmaz bu derdime kutsal olan zemzemler

O su olmadan kurak benim kabrimin sonu…

Gubarları hapsederdi kipriklerim kendi içine

Bedendeki bu ağırlık çamur yığını eseri

Onlar günden güne azaldı ve döndü boş bir kabine

İçinde bulunduğum şey bazen yavaş bazen de çok seri…

Bir kalemtraş gibi hayatın içine girmiş insanlar

Beni köreltense ucum bittiğinde ona gitmemdir

Diğerleri üstüme gülerek bana alttan bakarlar

Benim suçum onlardan kalanlarla uç inşa etmemdir…

Hayatı fahişe yapan bir organ parçası değil

Ben o fahişenin etrafında yanar döner oldum

Duygular senden bahseder, dinle, kulak ver, eğil

Sen bir gül olup hayatımın genelevinde soldun…

Ben çocukken annem bana patik çorap örerdi

Ve ben o şişleri eski aşkımdan ödünç aldım

ޞimdi kollarım ördüğü kefeni bedenine giydirdi

Benim ayaklarım sıcak, seni soğuk toprağa saldım…