Hayata bakmak kendimi görmeye benzedi
Tıpkı bir aynanın karşısında oturur gibi…
Ve orada kendimden başka kimse
duymadı çığlıklarımı…

Bir destovesky misali yorgun,
perişan, bıkkın dolu yürüyorum sokaklarda.
Her kaldırım arkadaşım benim, sırdaşım.
Yokuş yukarı çıktığım her yorgunluk
sitemim yazgıma, yaşıma, yargılarıma…
Bir tutunacak el yok yanımda sevebilecek,
sarabilecek beni doyasıya.
Yorgun ayaklarıma hız tutacak
bir sevgilim bile yokken Beyaz Gecelerin
yalnız adamı gibi dolaşıyorum
solgun sokaklarda.
Her sokak lambası eski bir komşu gibi
her geçişimde selam verir,
her geçişimde selam veririm.

Her ben olmaya mahkum insanlar görürüm
bir ben olmaya aday olduklarını bilmeyen insanlar.
Yaşamları, heyecanları, dostları,
sevgilileri içinde mutlu olduklarını sanan,
hiç gün bitmeyecek gibi yaşamlarının heyecanını tadan
insanlar görürüm sokak başlarında
bir sevgiliyi bekleyen,
soğuk rüzgarın titrettiği dudaklarda
inadına gülümsemeye çalışan insanlar.
Bilmezler oysa ben görürüm.
Gözlerindeki,
kalplerinin ta içinde işleyen yorgun,
bitmiş olan sessizce sona yaklaşan
fırtınadan önceki sakinliği…

Birgün hiç ummadıkları anda
yataktan kalktıklarında ya da
otobüsle çevreyi izlerken,
ya da bir kahvede kumar oynarken,
veya bir sevgiliyi bir pastanede beklerken,
ya da bir çocuğun gözlerinde
hiç göstermeden geli verir.
Bir anda…
Nedenler başlar yüreğinde.
Neden geldim,
neden yapmadım,
neden böyle…
Sürdükçe sürer.
Önce inkar edersin gelip geçicidir.
Sonra sen onu inkar ettikçe o seni sarar,
sarmalar.
Aynı benim olduğu gibi…

Onu inkar ettikçe daha çok mahkum olursun yüklediklerine.
Kimi dayanamayıp son verir yaşamına,
kimi benim gibi kabullenir yazgısını
dolanır durur iki dünya arasında,
kimi de kabullenir-kabullenmez edalarıyla
yenmeye, çökertmeye çalışır…
İşte onlar gezerler dünyayı ayaklarının altında ezer,
tanırlar yeni varlıklar, insanlar,
onlara sarılırlar.

Bir ben olmanın anlamını bilmez onca insan.
Yakın zamanda bir ben olacaklardır oysa.
Ah..
Ne garip bir yazgı.
Sessizce dolaşmak sokak aralarında,
kaldırım taşlarında ayakkabı eskitmek,
köprü üstünde suyun içinden geçeceğini hayal etmek.

Ne zor şu dünyayı bir benle benimsemek…

2005