bir uzun yol gider nereye gittiği belirsiz
sıcak, uçsuz bucaksız
ve
aslında galiba
hiçbiryer uzak değil
yakın olduğu kadar.
an gelir arar gözler, başka bir şey görmeyi istemez.

uzun bir sessizlikten sonra

özlem hissedilir söylenmek istenen her sözde
hiçbirşey anlatma ve söyleme
dokun sadece tenime değsin tenin
biliyorum diyeceğim ondan sonra
farkındayım artık neyi bildiğimin

isteklerin körelmesi gerekiyor yavaş yavaş ışığa giden yolda,
bildiklerimin bilinmedik olduğunu
ya da
hiçbirşey bilmediğimi biliyorum artık

ah yalnızlığın hüznü
fakirdir yürek, açtır alışmıştır suskunluğa…
dokunmayı ister el
uzanır
bir yarısı uzaklaşmayı ister, bir yarısı özümsemeyi
ikisinin arasında olmak susamışlıktır dokunmaya

ah uzak yerler
ah bilinmeyen yerler uzun sıcak uçsuz bucaksız yollar
her temasta kurtulur yürek kafesinden
ah
her dokunuşta
bilinmeyen yerler
başlangıç temasta gizlidir
ardında derin çınlamayla gelen
en yakın düşünce ölümdür buna, hissedilen son temasla
yapılan bunca şey boşa gitsin istemez yürek.

kulak duymaya, göz görmeye şartlanır
uzak dağların ardına atan bir yürek hissedilir
uzaklaşmayı isteyen yarısı yenik düşer diğerine
pusula yönün şaşırır, hep aynı yönü gösterir
dağların ardına atan yüreğe çevrilidir ibresi
adı ölümle anılır
sürükler, nereye gittiği bilinmez yollara
çınlama belirginleştirir uzaklaşmayı
burada olsaydın.

1995