Hiç hissetmedim ki ellerinin sıcaklığını ellerimde
Çekmedim kokunu içime tüm benliğimle
Yoktun!
İstedim kaybolamadım bakışlarının derinliğinde
Hiç bakmadın ki gözlerimin içine
Her gece ışıklar söndüğünde
Tatlı rüyalar görürken şehrin insanları
Sahipsiz gölgelere yüzünü çizdim
Kimse görmedi
Sen görmedin!
Öyle kıskandım seni bir bilsen kendimden bile!
Bir an başkasına gitmendense
Hayatımdan çıkıp gitmeni tercih ettim.
Sandım ki böyle daha az acı çekerim…
Ruhum yandı feryat etti
Kimse duymadı
Sen duymadın!
Sonu yok dedim kendi kendime bitsin!
Devam etmesin
Bitsin deyince biter sanmıştım
Yanıldım… Bitmiyor
Ne kadar uzağa atsam
O kadar yakına geliyor
Ne kadar derine gömsem o kadar yüzeye çıkıyorsun!
Bir an yok olmak istiyorum
Ya da hiç var olmamış olmak
Yok
Artık ne yapsam faydasız
Kahretsin bahar geldi işte
Oysa ben yağan yağmurlara gözyaşlarımı saklamıştım
Neşeli insanlar ıstırabım oldu şimdi…
Bu güzel güneşli günde
Sana bugüne özel bir aşk şiiri yazmak için
Açmıştım defterimi
Serde neşe olmayınca neşeli şeyler de yazamadım
Affet!
Sevgili miyiz halâ bilmiyorum ama
Sevgililer günün kutlu olsun bir tanem
Kalbimdesin orda kal!

Amasya/Taşova – 13.02.2007