kırkını çıkaran köprüydüm
geçtim sevdayı kırk yıl üzerinde
tenim yalnızdı bir tas su çevirmezdi
kırk kez okunurken üstümde

gitmelere gittim hayat saklıydı pencerelerde
göz izlerim karışırdı yağmur izine
ışık o doğuran sil baştan beni
kahve rengi üşürdü dizlerimde

yağmurlarla gittim ararsın rengi
kirli bir beyaz penceredeki

unut diyordu gök unut beni
yağmura döktüm kendimi

mazgallar öldürür yaban mevsimi
birikir içinde gök bakır rengi

kırkını çıkaran toprağın buğulu teniydim
ekilmeye hazır düşlerim var
ayakların gezinmiş gördüm çamur
çıplak ve yağmur mor şemsiyeli kadın