Hafiften bir yağmur yağıyordu
Ipıslak uzanan raylar hüzün veriyordu bana
Deli bir rüzgâr musallat olmuştu
Uzaklara uçuşan saçlarına

Sonra bir düdük öttü hain
Mahzun bakışlar kaldı karanlıkta
Birden yalnızlık doluverdi
Senden boşalan avuçlarıma

Bak sevdiğimiz şarkılar da susmuş
Yitirmiş sevincini yıldızlar bile
Artık bu şehrin sokakları da bomboş
En cömert vaktindeki bahar bile nafile
Yollar götürdü sevincimi yollar
Simdi tatsız bir akış halinde zaman
Girgin dünyamda yalnız
Yaşıyor pırıl pırıl hatıran

Sana gönül koydum Haziran ayı
Böyle melûl-mahzun bıraktın beni
Dağlar yalnızlığınca yücedir ama
Hoyrat yine de yalnızlığın elleri

Alıştığımız zamanlar vardı hülyalı rahat
Gittin tükendi ömrümdeki aydınlık
Kalbimde bir burkulma bir garipseme
Mevsimler manasını kaybetti artık

Birden uzaklaşıverdi bahçemden son kuş
Vakitsiz boynunu büktü sardunyam
Yıldızlar isteksiz rüzgârlar hırçın
ޞimdi yalnız hatırandan ibaret dünyam

Bulutlar geliyor uzaklardan
Bulutlar getirsin aydınlığını bana
Silinsin içimdeki bu vakitsiz karanlık
Yeniden hükmedelim zamana

Gün bir daha doğmadı pencereme
Bir acı şarkıya başladı rüzgâr
Masmavi akışı durdu zamanın
Benden koparırcasına’aldı seni ufuklar

Böyle öksüz kaldı artık bu şehir
Göklerinde mahzun bakışlı kuşlar
Bir el sildi ufkumdan renkleri bir bir
Hep aynı hasretle söndü yıldızlar

Ama hatıran var içimde sıcak
Bir baca gibi hep tüten hâtıran
Bulutlar öyle yalnız geçmeyin üzerimden
Bir tanem el ediyor uzaklardan

Birden susuverdi serçecik
Temmuz bahçelerinde çiçekler mahzun
Rüyalarım bile senindir çocuk
Dolaş gecelerimde uzun uzun

Ne rüzgârda bir teselli var
Ne yıldızlarda merhamet kaldı
Kapkara kanadını gerdi yalnızlık
Dünyam ufaldıkça ufaldı