Yalnızlık ne büyük bir kelime
Tek ve tehlikeli
Kimi yalnızlığı umutsuzlukla bağdaştırır
Kimi de onun hasretiyle daha da güçlenir
Böyleydi benim yalnızlığım
Onsuzluk denizdeki yalnız bir insan gibiydi
Sonu belli olmayana,
Yüzmeyi bilsem de tutunamadığım
Tutunamamanın içinde ölümü gördüğüm
Onun yüzüyle daha da bir sevdiğim yalnızlık

5 atımlık bir kalpte kalmışım
Bir yanım yalnızlık içinde derbeder
Bir yanımsa umarsız atışlarda
Kalbimin bir yanı onsuz olmanın gücüyle dolmuş
Bir yanı da onsuzlukta boğulup kalmış
İnsan olmak basitliktir derlerdi
Ben de iki atımlıklarda basitleşmişim
Kaybetmenin acısıyla özlemlere dalıp
Onunla geçirdiğim her anı sığınaklarıma gömmüşüm
Her sevişmemizi
Her konuşmamızı
Depolamışım yüreğime
5 atımlık bir kalp atışında kalmışım
Zaman durmuş, ben onsuzlukta yapayalnız kalmışım

Ah ne elem sevmeyi bilmeyene
Öyle bir acı ki içimdeki
Deseler hiç olmasaydı ya bu aşk
Yok derim olsun acı da olsa
Yaşamak gibisi yok bu hayatımda

Deseler hiç paylaşmamış gibi yaşa
O zaman ne farkım var ki insan olmayandan
Sevmek asıl insan olmak değil midir
Öyle bir kalmışım ki 5 atımlık kalp atışlarında
İçimdeki fırtınada boğulup kalmışım

Sevip de ayrılmak nedir bilir mi insanlar
Çok azı bilir bu ayrılığın yıkımını
Ben de sevmişim de sevgimle kaybolmuşum
Gitmem gerek diyerek atamamışım adımlarımı
Ama ölümü görmektense onun bakışlarında
Severken ayrılmak
Hep onu eskiyle anmak
Yaşanmışla yad etmek
Bu bile yeter
Kaybolup giden o 5 atımlık adımlarda

Ölüm al gel beni
Ben seni onunla daha da çok sevdim
Onun yıkımını görmemek için
Sana ondan önce geldim…