Cumartesi Gecesi saat bire beş var
Dükkandayım Acı acı çalan bir zil
Hadi düşün az; bak, kim bu bil!
Gönlüm kırık, kafsam oldukçada dar..

Tekrarlayan zil sesini susturuyum dedim,
Elime aldım ahizeyi, eyvah kendimi yedim…
’Alo kimsiniz? bu saatte hayırdır ne var?’
Dedi ince kadın sesi’ hayır değil şer var’

’ޞükrü’nün telini istiyormuş onu soruyor,
’Söyle kardeşim, ne oldu söyle! zar- zor
Bar bar bağıran kadin sesi kaynanam
Dedim eyvah kıyamet kopmuş, vay anam..

Birazda ürkek sesiyle bayan söyledi,
Dedi ’başınız sağolsun tüp gümledi,
Kurtaramadılar Muammer öldü,
Ayşe ağır çocukları yangın böldü’.

Dünyam karardı olanlar sanki düş’tü
Dilim kurudu, şekerim iyice düştü,
Bir müşterim verdi bir yudum suyu,
’Otur abi şöyle’ dedi, ama orası sanki kuyu..

Dermanım kalmadı şaşaladım kaldım,
Bir anda dondum, kendiliğimden daldım,
Gittim dünyadan geleceği geçmişe saldım
Eyvah bir yuva daha gitti dedim kaldım

ޞöyle- böyle tam on sekiz yıllık akrabam,
Eşim, dostum, kanım, dört kızım oldu canım,
Kayınbiraderim arkadaşım, kardeşim
Ben nasıl söylerim şimdi yıkılır eşim..

Abartmadan olayı anlattım sakince,
Eşim anlamış gibi kopardı çığlığı iyice,
Kızlarım soruyor ’baba ne bu hal nice?
Sakinleştirdim az da olsa, çıktık yola gece..

Ayşenin kardeşi selamiydi yoldaşım..
Bir hayli üzgündü onada denmiş aynı sözler..
Umudunu yitirmiş belliydi, dolgundu gözler
Tam sekiz saat yol aldık, ağzını açmadı sırdaşım..

Telefonlar çalıyor, iyiler diye söyleniyordu..
Ama ilk söylenen sözler bizi boğuyordu..
’Ölüm yok korkmayın, iyiler tamamı deniyordu
İnanmak öyle güç ama öyle zor geliyordu

Bir tek ben duymadım seslerini,
Eşim duydu rahatladı ’ağabey’ dedi
ޞükür mevlaya deyip akıttı çeşmelerini
Ölmemiş ağam sağlarmış şükür dedi…——— devamı gelecek

yaşar türkmen boyabat