Babam İrfan Akkoyun’a

Ne bakışlarından ürktüm hayatın,
Ne safsatasından.

Güvenmektir dedim sevgi,
Güvendim.
Dağlara kar yağdı, üşüdüm.
Ağladım.

ޞefkat dayanmaktır dedim bir omza,
ޞefkat bekledim, dayandım.
Silkelendim.
Ağladım.

Bağlanmak ahretliktir dendi bir dosta
Bağlandım, gitti sonra.
Düştüm boşluğa,
Yaralandım.
Görünce kanımı, tutamadım
Ağladım.

Ölümler karmakarışık gelirdi çocukken bana,
Çok sevdiklerimi çocukken kaybettim ben
Seslendim ardından:
“sensiz dünya sadece döner, durur
Gitme! Ölme!”
Duyuramadım.
Ağladım.

Geldim bir akşamüstü
Öğrendim gün batmadan gideceğimi
Unuttum zamanı ve neden geldiğimi
Ne gidebildim, ne kalabildim
Sıkıştım.
Ağladım.

Hayal ettim,
Hür mavilikte yürüdüm.
Son hadde varamadım.
Hayal ettiğim müddetçe yaşarım sandım
Fazla uçtum yükseğe, nefessiz kaldım.
Öldüğümü hissettim
Boğuldum,
Ağladım.

Mutluyken özgürüm zannettim
Uçmaya yeltendim
Kendime küçük kaldı kanatlarım.
Yılmadım
Ama yoruldum,
Ağladım.

Sadece gerçeklerin kendisi özgürlüğe giren kapının anahtarıymış,
Öğrendim.
Korktum gerçekten
Umursamayarak unuturum sandım.
Yalan bir yaşamdaydım.
Bir baktım kendimde esir kalmışım
Yalnız başıma ağladım.

Düşündüm.
Akıllı hissettim kendimi
Anlamakla başladım.
Anlaşılmayı ummakta kaldım.
O kadar kolay değildi,
Yanlış anlaşıldım.
Ağladım.

Yaşam vardı ihtimallerde
Herkesim mecbur bırakıldığı bir şeydi ölüm.
Çünkü zıddıydı doğum, ölümün
Yaşamın zıddını bulamadım.
Yaşayamayacağım sandım
Korktum.
Ağladım.

Düşündükten sonra, bıraktım hayatı yargılamayı
Mutsuz insanlar tanıdım.
Hepsi kendi hesabına düşenle yargılıyordu hayatı
Hayat alıngandı.
Gerçi ben getirdiği her şeye göz yummadım
Çoğu zamansa ne yapacağımı bilemedim.
Yüreğim ağzımda bekledim
Geçmişi gözden geçirdim.
Bağıra bağıra ağladım.

Sırlar vardı dünyada
Çözebilir miyim bilemedim
Bir bağ vardı insandan insana,
“hepimiz sırrın bir parçasıyız” diyemedim.
Kurt oldu, düştü içime
Çözüme gitmek istedim
Takıldım dünya engebelerine,
Gidemedim,
Ağladım.

Ağladım gözlerimden yaş çıkmadan
Hıçkırık tutmuşçasına
Kuru kuru ağladım ama.
İnceydi yaşlarım,
Buharlaşırdı, kimse göremeden.
Fark edebilense kendi içinde muamma.
Bırak görmesinler.
Durduramayacaklar zaten!

Malatya – 16.06.2007