Ah Odrade…
Esaret altında geçirdiğim her gün
yüreğimin bağını kördüğüme atıyor.
Ve bu tutsaklık sana duyduğum aşkı da köreltiyor.

Sevdam kutup buzları gibi,
aşk ateşi değil mi bu
damla damla eriyor içimde her nüktesi,
böyle hüsranla ümitsizlik dolu beklemektense
birdenbire senin elinden ölmek daha iyi…

Davetsiz misafirler geliyor her karanlık çökü verdiğinde,
yüreğim dinlememek için kendini kaybediyor da
gözlerim ne kadar kapansa da
kulaklarım istemsizce dinliyor söyledikleri güzel sözleri…
Ve ben kendimi bir Homeros’un Odysseia’sın
mürettebatı gibi atı veriyorum sözlerdeki güzelliğe,
kaptırıyorum bilmeden peri kızlarının söyledikleri vaatlere….

Bitip kurudu artık gözlerimin dökülmeleri,
göz bebeklerimin camları buğulanmıyor,
içli şarkılar yaramı kanatmıyor
anımsadığım uzak hatıralar kadar…
Tutsaklığımın her kamçısında duygularımda köreliyor,
avuçlarımdan akan her kum tanesinde
senden bir parça da duyarsızca gidiyor.

Kuru yapraklar gibi dallardan düşüyorum…
Toprağa yüzüm vuruyor da,
canım mı yoksa yüreğim mi ağrıyor bilmiyorum.
Soğuk gecelerde esen rüzgara meydan okumayı seven ben,
tutunamadım dalıma bugün…
Düştüm bir çırpınışta…
Kolum mu kanadım mı kırıldı,
kalbim mi acıdı bilmiyorum…
Kalkamıyorum ayağa..
Yosunlaşmış taşlar gibi kayıyorum…
Suyun gücünden mi yoksa
tutunacak yerim olmamasından mı düşüyorum denize…
Korkudan mı, telaştan mı,
çırpınıyorum bir karış suda boğulurum diye…

Sevdiğim tüm herşeyi,
kaybederim korkusuyla telaşla dolanıyorum etrafımda…
Belki de kaybettim.
Bilmiyorum…
Belki de bu yalnızca boş bir tasa ama
bunun korkusu yüreğime ağır basıyor defalarca…

Odrade duy beni,
vur artık bitsin bu ızdırap,
vur beni gönlümde yaşamak için tek bir umut bile yokken…
Acı ve lütfet bana lütüfkar ölümü…
Al silahı daya anlıma ve çek tetiği…
Afetmeyeceğini bilerek sonu istiyorum senden
son deminde
son isteğini söyleyen
bir mahkum gibi…

2007