Aradığım sendin
geceleri yalnız yürüdüğüm
sokaklarda
üşürken.

İçim üşürdü,
ne umut vardı,
ne mutluluk bu şehirde.

Ne için dolanıyordum
bu boş sokaklarda,
gitsem olmaz mıydı.

Ne tutuyordu beni bu şehirde,
bu hayatta.
Boynum bükülürdü iyice,
etrafımda ne olduğunu bilmezdim.

Karanlık gecelerde
o koskocaman denilen dolunayı
kafama önce yavaş yavaş,
sonra hızlı hızlı dökülen
yağmur damlalarını
ancak atletimi evde çıkarttığım zaman hissederdim.

Soğuktu bu şehir geceleri
temmuzun ortasında
ağustosun başında üşürdüm en çok
Hiç birşey ısıtmazdı
bedenimi, ruhumu.

ޞimdi bu şehrin tüm köşelerinde
sobalar yanıyor,
yağmur damlacıklarını
daha kafama düşmeden
hissediyorum.

Sokaklarda yürürken
bastığım yerlerin
çıtırtısını duyuyorum
önce ayaklarımla.

Yıllarca yürüdüm sokaklarda
her yüzde seni aradım
her seste seni duymayı bekledim.
Her hüzünlenip ağladığımda
seni beklediğim için
şanslı saydım kendimi.

Bu şehri neden terketmiyorum,
ne tutuyordu beni bugüne kadar
artık biliyorum.

Seni seviyorum.

Ankara – 08.01.2004