Ankara’ya yükseklerden bakıyorum şu an…
Akşamları bir başka olurmuş meğer.
Az önce balkonda titreyen kuşu görünce anladım
Hayatın ne kadar ucuz olduğunu…

Delice hayallere dalıyor,
Umutsuzluğuma sımsıkı sarılıyorum.
Yükseklerde insan daha bir çaresiz oluyor.
Ya da ben öyle hissediyorum sensizken…

Akşam vakti…
Herkes sağa sola koşuşuyor.
Bense buz gibi havaya rağmen üşümüyorum ilk defa.
Herşey daha bir anlamsız gelmeye başlıyor.
Zihnim bulanık, düşünemiyorum.
Yıldızları göremediğim akşamlarda sensizlik çok daha ağır geliyor…

Ankara’ya yüksekten bakıyorum.
Öylesine özlüyorum ki seni…
Bırakıversem kendimi boşluğa…
Kapansa gözlerim
Ve bir daha açılmasa…
Sonra açsalar amel defterimi.
Hesap başlasa…
Nasıl veririm bu ömrün hesabını?
1 yılda herşeyi nasıl silip attığımı
Karşılıksız bir sevda uğruna…
Nasıl anlatırım,
Nasıl savurum?

Ankara’ya yüksekten bakıyorum şu an…
Her yerde bir telaş…
Acele ediyor insanlar…
Bu gece ışıklar da daha solgun yanıyor sanki…
Ya da sensizlikten bana öyle geliyor..
Yükseklere çıkınca anlıyor insan hayatın ne kadar ucuz olduğunu…
Bırakıversem kendimi boşluğa..
Bir daha açılmasa gözlerim…
Bir görsem,
Sensizlik bunun gibi birşey mi…