Su ile yıkandım
sabun ile yıkandım
Arınmadım.
Güneşe karşı durdum
Yandım, kavruldum
Derim soyuldu
Ben arınmadım.

Hasret ile yaktım kül ettim ruhumu
Yollar uzadı, yıllar uzadı
Gönlüme kara lekeler düştü
Uzakların suyu bana yaramadı.
Sel oldu gözyaşlarım
Kiremitler eridi çatılarda
Ben arınmadım

Günlerce mehtaba baktım
Yüzüme Ay ışığı vurdu, ağladım
Yakamoz gelinliğini giymişti deniz
Suyuna girdim, yıkandım
Balıklar arınmış tuzlu gözyaşlarımda
Bir okyanus suydu ağlaşan
Ben arınmadım.

Uyumadım, uyutulmadım
Mahrum kaldım rahmetinden
Bazı şeylerin…
Gün doğdu,
Geceler arındı karanlıktan
Ben arınmadım.
Düştüm yollarına bir ulvinin
Diz çöktüm önünde,
Nedir nedir dedim
Katran katran, zift zift birikmiş
Bir pislik ki atamam, içimde…

Bak oğul,
Elin kirlenir, yüzün kirlenir
Suyla, sabunla arın.
Gönlün rahat olsun su var, sabun var.
Sana hükmeder ki bir kir var içinde,
Aç kal, günlerce,
Ümitsizce yaşa dünyadan!
Temizlenir arınırsın!

Aç bıraktım içimdeki hayvanı
Öldüresiye aç!
Arındım, arındım kendimden,
Rahmeti de, temizliği de sonunda buldum.

Ege Denizi – Eylül 2004