İnsan doğar sıra ile
Büyür gelişir nafile
Günler yıllar çabuk geçer
Asker olur bile bile

Dertlerini sırta atar
Nizamiye girişinde
Nice kanlı yaşlar akar
Sivilliği bitişinde

Saçlar sıfıra kesilir
İç çamaşır değişilir
Yeşil elbise giyilir
Koğuşlara girişinde

Sıra sıra saf saf olur
Başta bir onbaşı durur
Yürüyüşte tekme vurur
Eğitim anı gelişinde

İlk günlerde korku başlar
Kadro acemiyi haşlar
Söylenir devamlı marşlar
Sesler yükselir de durur.

Önce adi adım yürür
Uygun adım hoş görünür
Koşar adım da öldürür
Bütün kan beyine vurur

Kişi, tek bir şey yapamaz
Sıra ve saftan kopamaz
Gururundan ağlayamaz
Yavaş yavaş solar kurur!.

Eğitim düzeni alınca
Kazık kesil gün boyunca
Ağrılar peş peşe gelir
Dökülür insan koşunca.

Narlıdere – 05.02.1984