bir ben vardım,
bilinmeyen bir şehrin, bilinmeyen bir yerinde,
sonra, seni tanıdım beklenmedik bir şekilde.
ansızın ama hızlıca girdin hayatıma
önce meraklarım oldun
zamanla tutkularım, korkularım ve vazgeçilmezim
sevgin, mavi bir örtü gibi beni sardı.
içimdeki firtınaların yarattığı köpükleri duruladı.
acılarımı kuruladı.
mavi sana olan aşkımın rengiydi
mavi sonsuzluğun simgesiydi
senden önce mutluluklar ertelenirdi
gelişinle bu da değişti

her yarım sen oldun, her yanım sen doldun
şimdi ertelenenler, acılarım.
aşkınla, senden önceki tüm dertlerimi unuttum, avundum
artık seni üzmemek için,
yaşamımın en sevinçli anlarını yaratıyordum.
en güzel şiirleri, senin için okudum,
en güzel hayallerimi, seninle yoğurdum.
mecburdum…
çünkü, seni üzmek en büyük kaygımdı.
senden önce kendimi düşünmek ayıptı,
bencillik, sevgililer arasındaki ayrımdı.
kimi zaman, gözlerim daldı
kimi zaman, gönlüm kanadı, yandı…
yinede mutluydum
seni seviyordum

benim olman;
yıllardır aranılan ve bir türlü ulaşılamayan
paha biçilmez bir hazineyi, bulmak gibiydi
sana böyle bağlanacağım en başından belliydi
en kötülerin bitişleri, en iyilerin başlangıçları sendin
sen, bu katarda en önde gelendin.
fakat hiç ummadık bir anda yok oldun, gittin.
yine zehirli yağmurlar yağdı üzerime, ıslandım
gidişinle siyahın en koyusuna boyandım
başladığım yerdeyim şimdi yine
beni bulduğun yere,
tıpkı bulduğun gibi bıraktın

İstanbul – 11.11.06