ayak bastım geceye
hiç bir karanlığın haberi olmadı bundan…
yıldızlar kendi ışığından kaçıyor,
güneş nazlı, yanıp sönüyor…
duydum ki aydınlıklar ölüm uykusunda
sonsuz bir rehavet içindeler…

ey! yüreği pusuda bekli genç dimağ,
çıkar gözlerini gözlerimden,
ıslıkla sorgusuz gökyüzünü,
sök al güneş’i yamasından,
vur kavganın üstüne üstüne…
biz ki; uykusunu böleriz uykuların

uyansana barış!
ayak bastım geceye…