Geleceğimizi kanla yazıyoruz
Masum küçücük bebeklerin ölüleri üzerine kuruyoruz bir şeyleri
Düşünmeden
O kahrolası hırsımız, ahmaklığımız, vahşiliğimiz ile
İnsan olduğumuzu unutup
Mürekkebi kan olan bir kalemle
Karanlık bir gelecek üretiyoruz kendimize
Başkalarının geleceğini çalıyoruz bencilliğimiz adına
Ve diğerleri tüm duyarsızlıklarını sergileyerek
Onlardan farkları olmadığını gösteriyorlar şimdi
Neden olduğunu bile bilmedikleri
Bu vahşet ortamında geçmişleri de yok oluyor insanların
Bir zamanlar anılarını paylaştıkları mekanları, kişileri
bulamıyorlar artık etraflarında
Çaresiz, umutsuz ve hırpalanmış birçoğu
Yardım bekleyen elleri kör bir bıçakla kesiliyor
İmdat diye bağıran çığlıkları kayboluyor umarsız kalabalıklarda
Soyumuzun hayvandan geldiğini ispat etmek istercesine
yarışıyoruz birbirimiz ile
Ama hani biz insandık
Hani düşünebilen, anlayabilen, sevebilen yaratıklardık
Hani felsefemiz kardeşlik, bariş, umut olacaktı
Bunca yıl çekilen acılar yetmedi mi şu ölümlü dünyaya
Milyonlarca yıl yaşamıyor ki bir insan
Barış şarkıları söylüyoruz şimdi
Her kışın bir baharı vardır diyoruz ama
O baharı göremeden anlamsızca göçüp giden insanlar olduğunu arasıra
hatırlıyoruz…

26.11.1995