“güneş değil tependeki
yum dostum gözlerini, yum
unut yolun gittiği yeri
bırak bu sevdayı,
…geliyorum.”

yağmur yağar ya,
güneş “herkese” gölge verir
hayretle bakmayın bana
“ıslananlar” suçlu değil!

sizi uğurlarken şu titrek eller
belki dünya dolusu dert taşır
lakin bu yalnızlık
yalnızlık günbegün ağırlaşır

hey yâr,
ya kal, gönül sarayıma otur
veya öldüreceklerse de beni
işte meşale yaptım ömrümü
sabaha dek yanında götür

hey yâr,
git gidebildiğin kadar
yolun başladığı yerde
yine ben,
yine ben gölgemleyim!