tahta çerçeve içine hapsettim ruhumu
günlerimi topluyorum dar bakışlarda
kimi zaman tatlı bir çocuk bakışında hayat bulurken
kimi zaman sert bakışlarda tükeniyorum
yalnız değilim aslında
yalnızlığı yaşıyorum
en büyük eğlenceyi ise
tozlu çerçevemden dünyayı izlemekte buluyorum
insanlar hep bir anlam katmak isterler ya hayata
beni de anlamlandırmak zorundalar
oysa ben zaten bir anlam taşıyorum
renk ve ışıklarımı
kimsenin bilmediği
soyut bir mekanda yaşıyorum