Efsane kahramanı narsis
Pek güzel
Pek alımlı bir gençmiş
O kadar ki
Su içerken bir gün dereden
Hayran kalmış güzelliğine
Suların aynasında görünce kendini
Eğilince daha çok görebilmek için
Bir baş dönmesiyle düşmüş sulara
Boğulup gitmiş
Geride nergis’i bırakmış güzelliğinden iz
Su kenarlarında açan
Ve süsleyen dünyayı binlerce yıldır

Derdine yansın insanoğlu
Narsist’liği sürdürüyor hâlâ
ޞu farkla ki
Suların aynasına bakarken değil
Doğayla boğuşurken beğeniyor kendini
Doğayı bozdukça hayran kalıyor gücüne
Gücüne hayran kaldıkça bozuyor doğayı
Diyor ben neymişim
O hızla büsbütün çullanıyor doğaya
Kirletiyor alabildiğine çevresini
Bir gün bu baş dönmesiyle düşer
Boğulur yarattığı pislik deryasında
Ve geride bir ot bile bırazmaz üstelik

İstanbul