1.
Bir geçidin gölgesinde indim dolmuştan,
Yürüdüm, sağıma döndüm, karakolun tepesinde bir korkuluk,
Gülüşü bıçakların en keskini,
Ağlayışı kör bir çığlık.

Bir geçidin gölgesinde ağladım ben de,
Ayaklarımın altında, akıp gitmiş yaşamın yumrukları,
Ellerimde birer sevinç fidanı,
Ve ister istemez gözlerimde ısı, terk etmişlerden kalma.

Bir sokağa girdim, peşimde emekli bir hekim,
Yıkık gibi görünen evlerden taze kızlar gülüyor sanki,
Ben mi hekimim de böyle görüyorum, kulaklarım ruhumda,
Bir işaret, bir ses her şeyi açıklamaya yetiyor,
Bir bahçe kapısından girince, işitiyorum, benimle başlayan bir şiir bu.

Ah sona erecek bu da, öyle sanıyorum, yanılmışım,
Sokakları ardı ardına aşıyorum, ne ölümsüzlük beklediğim,
Ne de bir şangırtı, her şeyi değiştiriverecek,
Usul bir anımsama deneyimi, hafifçe beni izleyen ölülerden bana akseden,
Bağlayıcı olmayan bir anlaşma gibi sevdiğim kızlarla.

Ve bir mermer görkemi çevremde, birden,
Karşımda ahşap yalnızlığım, bana sallanan bir kadın eli,
Çekingen bir gülüş, bir anımsayış yine, ermişçe bir an,
Ve ah yine tepemde baykuşlar, yırtıcı kuşlar sanki,
İlkokulumun bahçesindeki büstünü kurtarmak istiyorum babamın.

Mustafa Kemal, kurtarmak istediğim büstünden bana yetiş der gibi,
Ben, elimde kitaplarla giriyorum sanki yine, askerî bir okuldaymışım sanki,
Ve yine ayrılıyorum okuldan, ardıma dönmek istemeden,
Ceketimin düğmelerini bir bir çözerken, sesler işitiyorum, çocuklarmış,
Çocukların gülüşleri bekle der gibi bana, bekle, birisi gelecek der gibi,
Unutmamışım hiçbir dakikayı, hiçbir belirteci, beklemediğim halde.

02.10.2005