Ölüm koridorunda bak yürüyor bir adam
Selimiye Kışlası’nda beyaz güvercinler uçamıyorlar

İnadına yaşamak isterken Can’lar
Toprak bekliyor bes belli yaralı güllerini
Ama bu yol nereye çıkar güzel
Türküler söylemek
Ya da bir gemi kurtarmak mı çare
Sessiz hayatın gözyaşlarına

Bu büyük düşler mi birer forsa?
Ki minicik ellerle dururdu deli rüzgarlar o zaman
Ve en güçlü yanlarıydı halkın göğsünde beliren
Umutlara gebe kalan Yıldızlar

Uzat elini çocuk yüzlü kız
Tut ipini herhangi bir insanoğlunun
Işıklar yanındadır her daim hain pusularda

Gün gibi değil mi Nazım’ın aydınılığı?
Parlamıyor mu geleceği nice genç yüreklerin?
Kaldırımlar işe yaramaz
Eşe dosta mektuplar yazılır bir gün elbet

Mürekkebe kan damlıyor bazen istemesen de

Sen içini ferah tut güzel
Bu kent umuda mesken olursa
Kayalıklarda da açar akasyalar
Ne zaman yüzün yansırsa denize
Hiç olmazsa yeşile çalar gökyüzü gözlerinle
Yasaklı bir şiir renginde bakılır belki dünyaya

ޞanlıurfa – 05.01.2007