Ömrünün çığlığına kapılmış,
Ölüm gerçeğinden sapmış,
Bu sebepten hüzünlüyüm
Gönül biçare, kendinden, solmuş.

Her haykırışında deli ömrünün,
Kaybettiği özünün,
Çıkması zor elbette ki
Serseri derinliğinden.

Belki köhneleşmiş düşüncelerinden
Yıkılır bu duvar aniden,
Diye düşünürsün lakin
Olmaz mı hayatın o zaman harabeden.

Ama ne çare bu dönülmez ayıbın,
Saplandığın hilekâr tavrının,
Geçebilesin önüne,
Üstüne her gün bir taş koyduğun yanlışının.