Konya’nın Güneşi Derya’ya…

Yüreği geçmişin izleriyle kanayan dost!
Geç karşıma da yâd edelim o geçmişi,
Görelim, gösterelim bizi yaralayan o günleri…

Tıpkı senin gibiydim ben de bir zaman!
Sevmiştim, sevilmeye doymadan,
Herşeyi, geleceğimi silip ortadan,
Bir kızın gözbebeklerine bıraktım kendimi…

Çok gece uyandım aniden,
Çok düş görüp, çok ağladım gizliden,
Çok yalvardım, çok medet umdum geceden,
Ağlamamaya ikna edemedim gözlerimi…

Biliyordum;
Kendimi avutuyordum!

Görüyordum;
Usulca yok oluyordum!

Hissediyorsum;
Sevilmiyordum…

Hepsini görmemezlikten gelerek iç çekiyordum,
Her şeyi bildiğim hâlde devam ediyordum…

Ne güç kalmıştı artık bende,
Ne kuvvet…
Herşey kırık ve yıkık düşlerde,
Kalbim sabret…
Sabretmeyi de öğrenmiştim böylece,
Ama kendimi sevdirmeyi öğrenememiştim…

Gece olunca kalbim kanardı,
İçimde büyütmek istediğim güller solardı,
Umutsuzluklar ve çaresizlikler dolup taşardı,
Hâlâ akıl erdiremiyorum, bu kalp nasıl yaşardı…

İstanbul – 15.02.2007