uğramaz senin sokağına aşklar sevdalar
sen kayıp ülkenin prensesi
sen hayatında sevmeyi bilmeyen en tembel öğrenci
sen hayatını üç-beş insan üzerine kurmuş bir zavallı
bense seni insan yerine koyduğum için
zavallıların en zavallısı
sarhoşların en sarhoşu
kendini bilmezlerin en bilmeziyim
benle konuşma diyorsun artık
artık bütün sözleri bir akarsu misali önüme döksen
ben artık seni anlayamam ki
anlamadığım içinde konuşamam
işte böyle seni tanıdığım gün en mutlu insanıydım hayatın
demekki acı öncesi bir teselliymiş bu
ahmet ne bilsin ahmet derviş mi nerden bilsin
insanların ne mal olduğu kimliğinde yazıyor da biz mi bilmiyoruz
başkasının yanında koruduğumuz, sevdiğimiz insanlar bunlar…
işte böyle hayat bu dünya bu
iyiliğin karşılığı kötülük mü olacaktı
her güzel sözün eki kötü söz mü olacaktı
şu an yanımda olsan duygularımı bir şelale kadar hızlı
ve sesli olduğunu bilirdin
dediğin gibi olsun artık konuşmayalım
ben bitirdim mi biter güzelim
ben anlamam biraz ayrı sonra tekrar baştan arkadaş olmayı
sevdik mi Allah’ıma kadar gitti mi cehennemin dibine kadar