Gözümü yumdum,
Hatırlamaya çalışıyorum;
Ne zaman bitti her şey?
Ne zaman yabancı olduk bu kadar birbirimize?
Kahretsin hatırlamıyorum…
Kim bilir kaç akşamdır yalnızım sofralarda?
Öyle alışmışım ki bu duruma
Derdimi bir bardak demli çayla paylaşmaya…

Her akşam yemeğinde
Biraz daha kalsın diye
Bir konu açtım ama nafile…
O gitmeyi seçti!
İzlenecek çok film, öğrenilecek çok haber vardı!
Habersiz kalmaktansa beni onsuz bıraktı
Denemekten çoktan vazgeçtim ben
Artık biraz daha kal diye yalvarmıyorum
Akşama ne istersin diye sormuyorum
Kaptırdım kendimi hayata gidiyorum…
Çayım ve yalnızlığım yeter bana
Daha ne?
Kendi halinde evli bir kadına çok bile!

Bilmezdim eskiden
Kendi halinde olmanın bu kadar acıklı olduğunu
Tırnaklarını yemek, sessiz kalmak
Derin düşüncelere dalmak
En önemlisi de her daim yalnız olmak…
İşte kendi halindeyim ben de!
Ben mi seçtim bu durumu?
Hayır çok uğraştım başıma gelmesin diye
Artık çok geç kanıma girdi bile
Bazen gülmekten kırıyor
Bazen de iç çekerek ağlatıyor
Yalnızlık biraz delirmek mi ne?
Kulağım da telefonda.. şişt çalıyor mu yoksa?
Yanlış duydum yine
Her neyse
Gün biter akşam biter kelimeler biter
Yalnızlık bitmez…
Sakın bitme yalnızlığım
Sensiz anlamsızım!

Amasya/Taşova – 20.01.2007