Rengi bakıra çalan ağaçların gölgesinde
Seninle yürürken Serinyol’da,
Yalın ayak ve mutlu,
Sana memleketimin dumanlı dağlarından söz ediyorum.
Dar sokaklarda geniş avlulu evlerinden,
İkindi zamanlarında toprak kokan yollarından.

Yağmurlar aşkların üstüne yağıyor,
Biliyor musun?
Hem güneş batmak zorunda olduğu için batmıyor.

Ve şehir gidene değil,
Bıraktıklarına ağlıyor hüzünlü bir gülüşle.
Yine bugün Antakya seninle ayakta,
Kapatmış elleriyle yüzünü ama.
Uzadıkça uzuyor gönül bağları,
Ama biz hiç gidilmemiş bir yolda,
Seninle el ele yürüyoruz.
Çünkü sende Çukurova bereketi var,
Bende de Mezopotamya tarihi�

ޞanlıurfa – 06.08.2005 22:15