Bu son sevgilim.
Bu veda bu fasıl,
Çalan bu müzik de son,
Kucakla sevgilere çekilen süngülerin ucunda,
Namluların soğukluğunu hissetmek!
İşte sevgili bu mektubum da son,
Son olan herşey son,
Seninle doğan güneş,
Seninle batan yalnızlık,
ޞiir kokan gecelerde;
Omzuna yaslanan başın çilesi de son,
Zamansız kalbimi okşayan keskin bıçakla,
Vurgun yapan sensizliğim de son,
Ayrılık kokusuna eklenen özlemlerin,
Vuslatla; uzak diyarlara firarı,
Kanatsız uçan sevgi dolu gönüller de son,
Ahu zar-ı tutmuş güllerin gülmeleri,
Kenetlenmiş sevgilerin yeniden serzenişi de son,
Yalnızlık bestelerinin senin için çalması da son,
Keşkelerin birleşip sel gibi akması da son,
Keskin naraların yüreğimin soğuk duvarına çarpması,
Dağlarda son bir gayretle kardelenin açması,
Rüzgara karışan “seni seviyorum” sözcüklerinin alevlenmesi de son.
Herşey son bulacak,
Sevgiler, Aşklar, Tutkular.
Bir ben kalacağım,
Bir de solmayan sevdam.
Sen de son olacaksın,
Sonsuz olan “aşk” kalacak.
Kim bilir belki o da bir [son] bulacak…

22.02.2002 11:00