Sözlerin bittiği yerde
Bekliyorum
Beni yeni bir aşkın
Gelip götürmesini

Karanlıkta oturuyorum
Volta atıyorum
İçimdeki kara deliklere kapıldım
Kimseler
Açmıyor lambaları
Sen de açmadın

Ufuk çizgisinde kaldı
Bir zamanlar içimde tomurcuklanan
Umutlarım
Konuşamıyorum
Kelimelerimi son seferimde bıraktım

Ben hep bekliyorum
Böylece
Her defasında
Üzülürcesine
Delicesine
Delirircesine
Üstüne üstlük
Birde
Korkularım çıkıyor ortaya
küfür edercesine

Yaşamak
Sözümün bittiği yerde
Ve alışmak beklemeye
Her gidenin arkasına bakmayı bilerek
Ve diyorum ki kendime
Yaşamamalı insan bu casus yaşamı isteyerek