Sanmayın hayatı öyle toz pembe,
Kiminde vefa var kiminde perde,
Hayatını yaşa boşver derlerde,
Takmadan duramam; çekene dert çok.

Sırtımı dönemem acı çekene,
Ortak olmak gerek varsa derdine,
Kaçarsak sorarlar; insanlık nerde,
Kaçmayı yediremem; çekene dert çok.

Beladan korkar kimi, der ki bana ne,
Rahat batıyormu boşver sana ne,
Vicdan azap cekse, çoktur bahane,
Pişmanlık duyamam; çekene dert çok.

Kimi der Sinan’ım dert babasımısın?
Karışma boşver kahyasımısın?
Sana dokunmayan, bin yıl yaşasın,
Zulme boyun eyemem; çekene dert çok.

Kör etmiş gözleri bu dünya malı,
Zenginse bir kişi tatlıdır canı,
Bunları yazdım diye derler geri kafalı,
Riyakar olamam; çekene dert çok.

Dileyen kötü desin, dileyen deli,
Benim gibi düşünmeyen sevmesin beni,
Ne mutlu ki bize safımız belli,
Ben şirin görünemem; çekene dert çok.

Ağlanacak hallere, gülemiyom ben,
Ulan boşver bana ne, diyemiyom ben,
Aman dileyene sırtımı, dönemiyom ben,
Tepkisiz kalamam; çekene dert çok.

İnsana yaşadığı bakın neler yazdırıyor,
Ne biçim bir düzen ki bu garibanı ezdiriyor,
Değiştirin bu kafayı, yeter artık bezdiriyor,
Ben bu işi hazmedemem; çekene dert çok.

Konuşma Sinan’ım seni takan kim?
Bak kaç şiir yazdın, söze bakan kim?
Hala uyur insanımız, gözü açan kim?
Sen çekmeye devam et, çekene dert çok.