İmkansızlığa yenilmişti içimdeki sen düşüncesi.
Bedenim yaşarken çürümeye başlıyordu, hissediyordum
Her adımımda sen vardın.
Her gün sensizliğe bir gün yazıyordum
Güneşli günlerde nefesimden soğuk buharlar yükseliyordu.
Ruhumun kokusu tiksindiriyordu beni gitgide
Aklımdan tek sen geçiyordun ve seni bitirmenin tek yolu vardı
Sonsuzluğa uzanacaktım, seni de içimde götürüp.
Tek şey cesaretti ve artık cesaret bendim.
Nasıl olduğunu bile anlamadan kendimi izler oldum
Aklımdan geçen son şeyin sen olduğunu kimse bilmiyordu
Tek bilinen kafamdan geçen son şeyin bir mermi olduğuydu.