Bizim mahallemizdeydik biz,
ellerimizde salçalı ekmeklerimizle misket savaşlarında.
Poşetler dolusu misketi binbir beceriyle,güçle toplayıp
terle vurup yerdeki o küçük dünyaları,
avuç avuç dağıtırdım sakaklardaki küçük çukurlara
ve küçük ellerin kapış kapışlığına…
Binbir rengini binbir parıltısında görürken
çocukların gözlerinde misketlerin,
Rengarenk olurdu yüreğim,
zayıf kaburgalarıma sığmazdı.
Salçalı ekmeğimizi paylaşırdık biz,
sokağımızın o minik bekçileriyle.
Hakaret sayılır ya insan insana derse; köpek
boşverin asildir Tobi,Bobi,Co….
Kazanı çömleği patlatırdık eğer,
montlarımızı değiştirip omuzumuzu gösterirsek köşeden.
Sana Selçuk derlerdi,
beni söylerlerdi,
ve yeniden başlardı saklambaç..

Güneş değerdi saçlarına, parlardı.
Güneş girerdi gözlerine, yeşil yeşil yanardı.
çocuk gözlerim hep ağır ağır dalardı.
Güneşe dalardı gözlerinde,
yanardı..
Misketlerimi dağıtırdım her kazandığımda,
Her kaybettiğimde yeniden kazanırdım.
Her kazandığımda,dağıtırdım.
Mutluluk olurdu küçük avuçlarımdan ,
küçük avuçlara dolan ışıltılı misketler.
Tobi ekmeğini yerdi ,yüzümü eğerdim,yüzümü öperdi.
Seni severdim;gülerdin…
Bobi’yi severdim gözlerime bakar,
başını göğsüme sürterdi.
Kuyruğu döverdi toprağı, tozları uçurudu.
Bir sen vardın , bir köpeklerim.
Bir de
Misketler çocukların ellerinde..