Kardeşimdi ranzamı paylaştığım,
Üst katta duydukça nefesini mutlu olduğum.
Yaz gecesinin tatlı yorgunluğunda,
Annemle Babamın büyüten öpücüğüydü
Yanaklarımıza konan.

Yarın kumdan kaleler yapacaktık.
– Çünkü ufaklığın hayaliydi gerçeklerini yapmak…
Bilemedik kumdan evlerde uyuduğumuzu.
Daldık çocuk rüyaların sardığı uykuya.
Rüyaydı o biliyorum…
‘Annem bebek beşiğimde sallıyordu beni,
Nedense kardeşim ağlıyordu,
Karanlıkta bir yerlerde…’
Anlamsız geldi sonradan öğrendiğim
O 45 saniye…
Sabah olmak bilmedi,
Uyanmak istesem de rüyamdan…
Seslendim canım üst katta yatan kardeşime,
Ses vermedi.. ya da duyuramadım sesimi.
Annemle Babam da yoktu yanımda,
– Oysa bir yan odadan
Kimbilir kaç defa koşmuşlardı
Bir sesimize..
Beklemenin ve zamanın bilmiyordum anlamını,
Ama! ‘Çocuk uykum, Yeter! bit artık’ dedikçe…
Ağırlık vardı üstümde, uyanamadım.

Kaç zaman geçti bilmemezliğin üstünden,
Ya da kaç aydede göründü gökyüzünde?
Bir ışık sızdığında içeriye,
Bilemedim, çocuk uykum nasıl bitti.
Bir amca el uzattı bana,
Konuştu, durmadan benimle.
Babamın sesi değildi…
Aklıma düştü birden annem,
‘Yabancılarla konuşma’ derdi bana,
Seslendim kardeşime,
‘Sakın konuşma..’
Ama ses vermedi bana,
Ne ‘Konuşcam’ ne de ‘ Konuşmıycam’ diye