Kent uyuyordu… geceydi!
Çocuksu düşlerimi aramaya çıkmıştım
Sokak ortasında
Takıldım…
Düştüm!
Kırık bir kaldırım taşında buldum
Gözyaşları içindeki masum düşlerimi…
Hiç değişmemişti oysa
Ya ben zamanın hangi anında yosun tutmuştum…

Kent uyuyordu… geceydi!
Tanımadı beni çocuksu düşlerim
Ellerim ağlıyordu; gözlerim kanıyordu
İstemezdim ben de hayata böyle aldanmayı
Biliyorum
Artık ellerimde uçurtmam olmayacak
Gözlerim mezarlıktaki kirişlerden farklı bakmayacak
Çocukluk işte… geçmişte masum kalan.

Kent uyuyordu… geceydi
Düşlerime gidiyordum ama çocuk değildim ki…
Kırılmıştım
Üşüyordum
Kırağı vurmuştu düşlerime
Kayıptım…

Nerdeyseniz… kimleyseniz ya da hangi kaldırım taşının arasındaysanız
Biliyorum! siz de çok korktunuz büyümekten
Ne olur saklandığınız yerden çıkıp
Artık gülümseyin çocuksu düşlerim
Çocukluğumun en masum yanını geri verin
Ya da beni de düşleştirin…

Çocukluğumla gelmiştim oysa; üstelik de geceydi!.. kent uyuyordu.