Kara yüreğini söküyordu işçiler
Yıllanmış bir madenin
Nasır nasır, emek emek
Demiri arıtıyorlardı derin uykudan

O demir ki; bin yılların türküsü
Bir bıçak gibi toprağın koynunda
O demir ki;
Tersanede mavna,
fabrikada çelik,
namluda vatan toprağı
Ve ellerinde gencecik bir cerrahın
Çaresiz yaralara derman
Ve makinelerinde benim ülkemin
Umuttu
Ekinler gibi savrulan

Dağ direniyordu
Cevher derinde
İşçilerin gözlerinden başka ışık yoktu
Bu zifiri karanlığa bulaşmış yangın yerinde
Toprak, yenilen pehlivan gibi çaresiz
ve bir başınaydı…
Kara yüreğini söküyordu işçiler
Bu bin yıllık çıbanın
Ve irin gibi akıyordu maden
Yedi kat altından yerin
Aydınlık bir ufka doğru…