Çok tanidik bakiyorsun bana deniz
tipki çocuklugumda baktigin gibi
çok tanidik bakiyorsun
sen o denizin kiyisi misin
yüzün biraz degişmiş, kokun da
yine de sensin tanidim
şu sari, şu mavi, şu beyaz sandal
o zaman da dururdu üzerinde
yine duruyor, beyaz olaninda
küçücük bir çocukken çekilmiş
bir resmim var siyah beyaz
kardeşlerim, arkadaşlarim ve ben
hepimiz çocuk, kürekleri kim çekerdi
resimde görünmüyor
kiyidaki midye kabuklarini
ayni dalgalar getirmiş
duymak istemedigim kokular içinden
tanidik kokunu ayiriyorum
nefesimi içime çekerken
kiyilarinda masalari, sandalyeleri
tahta olan, çay bahçeleri vardi
şimdi de var, lakin masalar da
sandalyeler de plastik artik
kiyidaki kumlarin ayni
şu sandalin gölgesinde uyuyan
küçük beyaz köpek de öyle
ne güzel uyuyor
yikik iskelenin demirlerine
takilip kalan naylon poşetler
gözümü rahatsiz ediyor çok
çünkü onlar tanidik degil
şu marti, şu karga, şu güvercin ayni
gölgesinde oturup kaldigim
salkim sögüt de degişmemiş
bir çinarlar eksik, neredeler onlar
hişirtilari kalmiş kulagimda
tek eksigin onlar olsun
üzülme deniz
ben de ayni degilim nasilsa
tipki senin gibi, uzaktan
bakilinca beni andiriyorum biraz.

10.10.2002 15:08