sahip olduğum aşk hep aynı
oysa kişiler ne de değişken
yoksa gerçekten yoklar mı gerçekte
sürüklenişimin kayıtsızlığı kesindi de
görmemek hoş mu gözüktü gözüme
bu bilinç; fazla bilincime
tıpkı ışığın fazlasının kör edişi gibi
zaman süzgecinde elendim de
bir tek bile kalmadım geriye
sanrılarım karışır imgelerime
tatlı bir kaşıntıdadır beynim
uğultusuz gelir ölüm
sessiz
oyuklar açılır gönlüme
derin, ıssız, hissiz
beyaz kefenler doldururum
içlerine çaresiz
yüzü yoktur hepsinin de
ruhları gülümsemededir
beni çağırırlar bir ağızdan
benzer yalvarışlar
oysa bilmezler ki
çağırmak hep gereksiz
zira özleyen de benim özlenen de
yakaran dudaklarıyım onların
beyaz kefenlerinin mabedi.