“-korkaksin demedin mi?”diyorsun
yalanlamayi tercih ediyorum sevdigimden
hata yapmaya megilimden
uçurumlarimin beni sürüklediginden
bir umut oldugundan hala
senin öşmediginden
benim ölmedigimden

anlamsiz kelimeleri tüketiyorum
kalbimin evinden çalip

“-korkaksin” diye bagiracagim yerde
duramiyorum
sicak sesin
ah ben akillanmam
bu sevgi
ve sensin

gidiyoruz

“-bu son konuşmamiz çünkü” dediginde
içtensizligini anladigimdan
gülüyorum sadece

gidiyoruz

“-seni seviyorum” dan sonra yüzüme kapanan telefonun
düdügünü
bir trene takiyorum
raylarda belli yerimiz ve yolumuz
bugün suskunuz
yarin suskunuz ama son degildi
en yakin istasyonda inecegiz çünkü
biliyoruz.

Istanbul – 10.06.2000