Hayat’a

Ufkunu göremeyeceğim denizlerin hayalindeyim,
Ben-i bildiğimden beri.
Emekleyerek yol aldım ilkin.
Sonrası ilk adımlarım,
Yere sağlam basmanın tarifsiz hazzı.
Ve koşuyordum sonunda!
Rüzgarlaydı ilk kovalamaca oyunum,
Küçük bir taş parçasınaydı çalımım.
Nasıl da fiyakalıydım kaldırımlara zıplarken..
Zamanı da öğrendim,
Başımı avuçlarımın arasına alıp erittiğim kum saatimden.
Uçsuz bucaksız bilirdim ilkinde varlığımı;
Ta ki, saatimi çevirmeye dermanım tükenene dek.
O zaman anladım hayalimin, yine hayallerin tutsağı olduğunu.
Zamana uydum…

Ne olduysa oldu!
Kum saatim durdu.
Mısralara sığdıramadığım 3-5 senem…
Yazacak bir şey bulamadığım 30 senem doldu.

Eskişehir – 13.11.2007