Düşün ki,
Kulaklarım adını hiç duymamış
Ve hiç tekrar etmemiş, isminin ilk hecesini,
Yalçın kayalarda akislenen seda gibi…
Düşün ki,
Düşüncelerimde hiç olmamışsın sen
Uğultusu avuçlarımda kalan rüzgar gibi…
Ay ışığına hasret yakamozlarının vuslatıymış,
Tan yerine ve tam yerine vuran o umutlarının gölgesi…
Düşün ki,
Bir efkâr kahvehanesinde
Bir sigara içimlik vakitmişsin sen…
Kırık bir sandalyeymiş umutlarımı yasladığım…
Düşün ki,
Bir uçurum dibiymiş, bakışlarındaki o mana
Oyuncaksız kalmasıymış bir çoçuğun
Ya da bir annenin yavrusuna hasreti…
Düşün ki,
Yanık bir Anadolu türküsüymüşsün,
Çeşme başındaki güzel kızlara inat
Ve inat, gurbetin tüm güzelliklerine…
Düşün ki,
Gam yüklü duvarda asi, kırık bir aynaymışsın
Hep eksik, hep mahçup, hep yarım…
Ayna karşısında kırık bir bakış,
Kaybolan diğer yarısındaki tılsım…
Düşün ki,
Bir yağmur olurmuşsun
Ve tanelerin düşermiş pembe düşlerimin düştüğü yere…
Düşün ki,
Bir orada bir burada
Bir gurbette bir sılada
İsminin yalın, yalnızlığımın çoğul halinde…
Ve arkasına saklanmış binlerce yürek…
O binlerce yürekten düşen…
Tek bir düş
Senin ılık nefesinde üşümüş…
Düşün ki,
Uzak hatıralarım kalmış sende
Tek kişilik bir oyun
Gurbete bir tren bileti
Ya da yarası gurbetin…
Yarısından büyük olan yırtık bir resim…
Düşün ki,
Hiç olmamış…
Hiç çalınmamış bir beste…
Hiç tadılmamış bir zehir…
Düşün ki,
Hiç yazılmamış bir şiir…