Geceydi
Gökyüzündeki parlak yıldızlar
Yeni günün güneşli geçeceğini
Müjdeler gibiydi
Ama ne farkederdi ki
Bütün gün evde oturan biri için
Yağmuru dinlemek
Belki de daha zevkliydi

Sessizdi
Evde herkes uyumuştu
Ama o
Açık penceresi önünde
Her zamanki gibi
Nöbetteydi

Yazıyordu
Talihsizliğini
Ezikliğini
Evdeki ikinci sınıf yerini
Rencide olmuş kişiliğini
Gizli gizli
Ancak telefonla görüşebildiği sevdiğini
Kısacası
Garip Kız’ın hikayesini yazıyordu
Yazıyordu
İçindekileri sadece
Kağıda dökebiliyordu

Ağlıyordu
Derinden derinden
Hıçkıra hıçkıra
İsyan edercesine yazgısına
Duyurmamaya çalışarak
Yan odadaki annesine babasına
Bütün vücudu sarsıla sarsıla
Ağlıyor ağlıyordu

Yanıyordu
Yüreğinin ortasında bir yer
İçin için sızlıyordu
Ümitsiz bir aşk yüzünden
Gizli gizli
Alevsiz
Hem yanıyor hem kanıyordu

Bekliyordu
Birgün bir emri-vakiyle
Kollarına gönderileceği
Hiç tanımadığı
O damat adayını düşünüyordu
Düşünüyor ve korkuyordu

Duyuyordu
Gittikçe yaklaşan ölümün
Ayak seslerini tanıyordu
Belki de bu yüzden
ޞiirlerinde hep
Mezardan bahsediyordu

Geceydi
Yıldızlar
Güneşli bir günü müjdeliyordu
Ve
Garip bir kızın kaleminden
Bir duygu sağanağı boşalıyordu.