şimdi bombalarla yerle bir edilmiş,
gri bir kentin
en alçak tepesinde.
paletinde beş altı renk
dişlerinin arasında kurşun kalemi
başında kepi
titreyen ellerinde tuttuğu fırçasıyla
barış resimleri yapmaya çalışan
acemi bir ressamım sevgilim.

biliyorum, bunu duyunca
kaşlarını alnının en yüksek tepesine çıkarıp.
‘sen şairsin resim yapamazsın ki.’
diyeceksin, yanılıyorsun
yaparım.
gül yüzüne yüzlerce şiir yazdığım
gül tenine,
parmak uçlarımla dokunamadığım,
gül yarim.
yaparım.

şairliği bıraktım artık
bana göre değil imgeler betimlemeler
tualimde yansıtmalıyım kafiyelerimi
ve her fırça darbesinde
bir dize oluşturmalıyım

yakında,
çok yakında.
postacı çalıp kapını
büyük bir paket getirecek.
kimden diye soracaksın
adımı söyleyecek
meraklanacaksın!
aldığına dair imzanı atacaksın
sabırsızlıkla açacaksın paketi
içinden kocaman çerçevenlenmiş
bir resim çıkacak
sağ altında imzamı taşıyan
şaşıracaksın!

bakacaksın!
sağda minaresi yıkılmış bir camii
en solda yanan bir okul
okulun hemen dibinde
kanla karışık çamur akan bir dere
ta uzakta ekmek için sıra bekleyen
aciz insanlar.
hemen sol önünde
başında hacı takkesi
elinde bastonu ile
yüreğinden ufak bir taşa oturmuş
neden artık beni almıyorsun
ifadesiyle toprağa bakan
yaşlı bir dede.
onun biraz sağ yakınında
sümüklü,
saçları tozlu
yanakları al
ayakları çıplak
elbiseleri yırtık
elleri kara
mavi, yeşil, siyah, kahve gözlü
üç beş kız.
üç beş erkek çocuk!

bu tabloyu sana neden gönderdim?
senden ne istiyorum?
biliyormusun?
bugüne kadar senden istediğim
seninse kendine sakladığın şeyi
sevgini!!!
ama artık benim için değil.
ordaki çocuklar için.
bir tutam kopar gönlünden.
savur rüzgara.
o nasıl olsa yönünü bulur.

Konya – 11.04.2007