iki kesik baş…gövde

mayosu yırtık balık…terzi

emziğini kaybetmiş beyaz saçlı gölge…ana

.

ısırgan otu…okşayacak el

aydınlığa imrenen karanlık…kiralık göz arıyordu

..

eylül ihtilâlinde infaz edilen orman… yürüyordu yanarak

ve kurumuş yatağında can çekişen ırmak…

mavisine kurşun sıkılan gök yüzünün gözyaşlarını yağmur sanarak…

su arıyordu

…

– her yara kabuğundan…

ve

-her ateş kendi yangınından kurtulmak ister önce-

hafif meşrep bir ölü…

mezara girmeden evvel bayramlığını giymekten

sorgusunda dili tutulan ceset…

oraya buraya koşuşan sesinin arkasından yetişmekten söz ediyordu

.

– her canlı ölmek için yaşar –

ve

– bazen…tek çare sığınmaktır ecele –

..

gümüş tasta bekleşen rüyalar…düşlere girmekten

lahitler içinde hayal ayinleri düzenleyen fahişeler

şehvet kutuları ellerinde…

rahim arayan şuh bir ceninle sevişmekten söz ediyordu

…

-her yara gelip kıvrılır bir tene-

ve

-baş timsah ağzındayken…yan gelip yatmaz düşünce-

iki çığlık…iki diş gıcırtısıyla saç saça baş başa kavga ediyor

şarklı bir totem…

kentin yıkık yetimhanesinde…üşümüş serçe gözleriyle

gün ışığına hasret hayallerini arıyordu

.

-huzur aranmaz yanmış paranın küllerinde-

ve

-bir avuç küldür dün…yarın gelince-

..

bebeğin kemirdiği kaktüs…acıyı öğretiyor

acısından bir o yana bir bu yana savrulan rüzgar…

salıncağından düşen güneşin yarasını sarıyordu

ve

hiç taranmamıştı saçları güz güllerinin…

tuzlu su kaçmıştı yırtığından denizin gözlerine

zindandaki hücresinde…

sarışın bir ışık arıyordu gölgesini bulmak için gece

ve sımsıcak ellerini uzatmıştı yüreği pas tutmamış iskemle…

darağacının dalında asılı kalmış göz bebeklerine

…

-hayat avuçta bir serçe-

ve

-herkes kendi acısını çeker önce-

1994

tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006