evlatlık almıştık bütün aşkları
büyütüp başkalarına vermek için
emanetti yani her aşk bizde
ve hiçbir şey yoktu bize ait
saklanan düşler, harcanan duygular,
ezilen kalpler, kederlenen bedenler dışında
herkes emanetini gelip aldı
bizim büyütmemizden hoşnut bir şekilde
bilirler çünkü onlar
en iyi aşkları biz büyütürdük
ve en iyi biz yalnız bırakılırdık
kalbi sallantıda da olsa
nasıl olsa kauçuk olmuştu yüzümüz
ne güler ne ağlardı
ağaç gövdesiydi yüreğimiz
başkalarına ait aşkların kalplerinin çizildiği
hiçbir şey acıtmazdı bizi
çizilen ok ve isimlere inat
niye hiçbir zaman benimde ismim yazmadı
seninkinin yanında
biz yine kederlenerek çektik kalpleri içimize
okları ve senin isminin yanındaki isimleri iterek
herkes gönlünün bankında oturturken seni
ben
daha yeni ıslanmışlığına inat
çatlamış yaprak kokulu
o patika yolda bekledim seni
her yaprakta seni özledim
her çatlamada sen battın gönlüme
ve her yaprağın kırılışında dağıldı ümitlerim
söylediğim yalanlar sadece yalanlardan kurtulmak için
aslında bu da yalan
ben hala kalpler biriktiriyorum ağaç gövdesi olmuş yüreğimde
senin isminle dolu başka isimlerle karışık
benim ismimden yoksun bir şekilde
ben hala ilerliyorum düş patikasında
asfalta çıkma hayaliyle
birden dağıldı düşlerim
öğrenciydim ben öğretmeninden yoksun
öğretilenlerden habersiz
aslında ben her soruda seni çözdüm
her işaretlediğim şıkta sen vardın
bu yüzdendi yuvarlakların içini doldurmayışım
ve sadece çemberin üstünde geçişim
tam çizdiğim gibiydi hayat
neresinden başlarsan yine orada biten
her başlangıcın senin sonun olacak
ve her başlangıç sana yeni bir sorun olacak
seninde hayata soracak bir sorun olacak
ama kimse cevap vermeyecek
hiç ihanet etmemiştim ben hiçbir şeye
hep bir şeyleri istiyordum
her şey önümdeydi içinden çok şeyi seçtim
bir şeye indiremedim ihtimalleri
işte buydu benim beceriksizliğim
itilmişliği bilemezsin,
itilip düşmeden
düşmeyi bilemezsin,
düşüp başka bir aşka yuvarlanmadan
yuvarlanmayı bilemezsin,
yuvarlanıp kanayan yüreğine ağlamadan
ağlamayı bilemezsin,
gözyaşında sevdiğini görmeden
yollar çizildi artık konuşma yok
sessizliğin sedasındaki serzenişler hariç
duygularımızı açmak istediğimiz
o aradığımız geniş zamanlar yok artık
sadece yollar var sen ben ve o
her şey elinde,
yöne çevir yolunu
ama boş ver
sen en iyisi hala kendi oyununu oyna
o karakteri sevdin sen
başkalarının aşklarını aşklıklara asmaya
ve sen devam et rolüne
daha çok oynanacak oyun
ve örülecek çok keder var
sen rolüne iyi çalış
ben
ıslaklığına inat
çatlamış yaprak kokulu o patika yola
ağaç gövdesi olmuş yüreğime geri dönücem
hiçbir zaman patikadan sapmadan
asfalta çıkmadan
ben yine
aşkları evlat edinip vericem sahiplerine
sevilebilirliği artacak
artıklıktan kurtulacak hepsi ve çok sevilecekler
ama sen hala fotokopi aşklarla yaşayacaksın
aslının bende olduğunu bilmeden

Beykoz / İstanbul – 2000 /1999