Bitmek bilmez sanmıştım-
Bu yağmur
Sen sancılara sebebin
Ey şirin çocuk…

Doğarken körpe vücudun
Lüleye benziyordu
O an yumruğunu sıktın
Meftun oldum
Ey şirin çocuk
“Yumruğun sembolündür” dedim…

Yağmurun bitmez inadında
Karanlık şehir
Sanki boğulurcasına
Nefes nefese direniyordu…

Karanlık şehir ışığını yakalamıştı
ޞikardaydı sanki
Sebebi parlak bakışların
Aydınlandı şehir
Ey şirin çocuk…

Ağladın doğarken
Ağlaman ağlamaya benzemiyordu
Ferin ıslak değildi
Sanki mizah misali-
Oyunlardaydın…

Güldürdün beni
Ey şirin çocuk
Esrarengiz âma bakışlarınla…

Gizem vardı
Minik parmaklarında
Dokunulması imkansız
İnce narin
Bir an açtın onları
Nedir? dercesine

Baktıkça minik varlığına
İçimde tarifi imkansız
Bir heyecan fırtınası
Kopar içimdeki derinliklerde…

Ey şirin çocuk
Dokunmak istedim sana
Öpmek doyasıya
Sarılmak…

Kucağıma aldım seni
Nabzın nabzıma karıştı
Bir minik serçe gibi
Yüreğin küt küt atıyordu…

Heyecanlara sefer eyledim
Ey şirin çocuk
Bedenim bedeninde-
Isı alınca…

Uzaklara gittim
Ey şirin çocuk
Uzaklarda seni gördüm
Yumruğun sıkılıydı…