Güneşten bir parça koparamayan soğuk rüzgar gibi gönül
Değdiği her gülü vuran kırağı

Sanki kötü bir şeylerin habercisi gibi…
Gülistanda boyun büken güllerin halleri
Yolların kapanacağından mı
Yoksa
Güllerin yanacağından
Gül nefesinin donacağından mı bu korkum

Yine yokluğunun ayazına kuruldu kalbim
Atışları uzun ve soğuk
O
Pır pır eden hali yok

Sanki güneşin rengini çalmış rüzgar
Yaprakların yüzüne sıvıyor kızıllığını

Bir başka bahara soyunuyor ağaçlar
Sarılıp sarmalandıkları umutlarını gazel ettiler
Tüylerini döküyor güvercinlerim
Sensiz soğuk günlere hazırlanıyorlar
Hiç düşündün mü
Kim okşayacak başımı
Çocuk gibi
Kim ısıtacak
Artık tepeden vurmuyor güneş eskisi gibi
Kim yatıştıracak
İsmini anınca
Sesini duyunca
Ayaza tepki verir gibi kalkan güvercin tüylerimi
Biter mi bu kış
Saçaklardan sarkan buza dönmez mi gözyaşlarım
Batmaz mı ciğerime
Hayaller sıcak oluyor gülüm
Umutsuzluk yok pembe düşlerde
Gerçek var ya gerçek
Yüzü kış kadar soğuk
Bazen öyle üşütüyor ki
Bazen öyle atıyor ki karanlığa
Hiçbir kelimenin gücü yetmez sanırım anlatmaya

Adı yok sensizliğin
Adı yok bu hasretin
Dilim yanıyor
Parmaklarım donuyor
Dudaklarım kanıyor
Aklım çıkıyor desem olur mu bilmem ki

Oysa her şey yerli yerinde
Ama bir uyuşukluk var
Bir sızı azılarımda
Bir kekremsi tat var
Sensiz tattıklarımda
Boşluğunda boşluğu bu
His işte
Tarifsiz
Tadı yok
Adı yok
Sensiz yaşamanın vesselam.

Alaca/Çorum – 12.09.2007