Geceye vuruyorum kendimi epeydir
Sıyrılıp usulca siyah örtünün kenarından
Açığa çıkıyorum, alabildiğince açığa
En uzak yıldıza dikiyorum gözlerimi
Ya bitkindir bencileyin, ya da sırf efkârından
Titriyor ışıkları
Yan yanayken bile ne kadar uzak
Ve ne kadar fakir
Zamane âşıkları

Kendimi geceye vuruyorum epeydir
Karanlığa karşı bir şemsiye yapıp üstüme
Yaslanıyorum kocaman bir çınara
Canımı acıtıyor gövdesindeki yaralar
Kırılmış dalını, budağını ekliyor yüküme
Yoruluyorum
Ve ne kadar söz versem de kendime
Sana darılıyorum

Epeydir geceye vuruyorum kendimi
Bıçak gibi ayaza karşı dönüp yönümü
İnadına bir mezar taşına dayıyorum sırtımı
İşte varlık, işte gerçek, işte kuvvet
Bu taş bildim bileli bu dağ başındadır
Ne çok erken pişmanlığı
Ne de geç kalmanın telâşındadır
Sükûnet burada oturur
Ve ne kadar kargaşa varsa götürün
Huzur istiyorum,
Bir parça huzur!