derin yaraları vardı
anlamsız lakırdıları da çoğu zaman
kahpe “çıkarlarının” girdabında akılalmaz sarsıntıları
ve nedeni betimlenemez kaygıları
bu şehirden ayrılıncaya kadar çekeceksin çaresizce
kendini, yalnızlığını ve senden farklı olamayan…

anlamsız varsayımıyla yola çıktığımız her yolda
kendi kabul edilemez gerçekliğimizi bulmadık mı
kelimeler de yalnız ve çaresiz değil miydi bunca zaman
nicelerine dar kapılar yaratmamış mıydı

yakında aynı tınılarıyla duyacaktık yaşamı
ve aynı sıradanlığında
yine yanılan biz olacaktık