Bana sensizliği anlatacak tek bir cümle söyle, unutayım seni,
Sensiz dünyanın anlamı yok!
Yaşamak zor bir uğraş,
Mecburi istikametlerim hep çıkmaz sokak…
Sensiz günler, bir düzenin -bozuk bir düzenin- pembe yalanları…

Tamiri zor artık kalbimdeki yaraların,
Pili bitmiş saat gibi, tekliyor feleğin çarkı,
Yalnızlık zor!
Her ne kadar duman duman sensizlik tütse de başımda,
Gözlerini unutmak zor!

Hatıralar bitmeyen bir saklambaç oyununda el tutuşmuş,
Zihnimin karanlık odalarında cirit atıyorlar,
Bense unutulmuşluk sahillerine demir atmaktayım,
Olmuyor,
Bu gece hiç sevmediğim keman bile, seni çalıyor…

Unutmaya çalıştığım her bir güzel şeyin çalkalıyor beynimi, yeniden,
Uyuşmazlıklar türetiyorum, imkansızlaştırabilmek için seni,
Oysa sana dair ne varsa, güzele işaret ediyor…
Olmuyor,
Gönlüm yine huzuru, senli sahnelerde arıyor…

Umudum harabe, gözlerim virane,
Geri dönüşün olmayacak biliyorum, ben yine biçare,
Bu gece de vurdun işte, yüreğimin bam teline, bile bile,
Eyvallah! Yolun açık olsun, ama gitmeden,
Bana sensizliği anlatacak tek bir cümle söyle ki, unutabileyim seni…

Erzincan – 2004