C.U.

Görmez bazen gönül kördür
İçini ısıtmaz yakar ateş
Yazık hep üzülür sevenler
Ve sevgi içlerinde ölür
Ölür de onlar bilmezler
Görmez bazen gönül kördür
Kaç iki yıllarını heba eder
Suskunca durur gözyaşları
İçi daralır zamanı gelince
Eskiden bulduğu ne varsa onda
Kaybettiğini anlar şimdi
Görmez bazen gönül kördür
Resimlerde arar yalnızlığını
Aldatılmışlıktır asıl vuran
Oysa hala yaşamaktadır ya
Aldırmamalıdır ya
Öyle olmadığını sanır gerçeğin
Kendine acılar yaratır yoktan
Görmez bazen gönül kördür
İç çekişlerinin dalgasında
Damarlarının yanışını seyreder
Kor gibi nefreti yanaklarında
Çizgi çizgi belirir her daim
Sonra kin gözlerinden damlar
Görmez bazen gönül kördür
Yaşamanın en tatlı yerinde
Dertler yaratır kendine
Allahına kadar sevmiştir ama
Karşılık bulamamıştır yine
Bir telefon gelir uzaklardan
Ben başkasına aşığım diye
Yanlış anlaşılmışlar sokağının
Davetsiz misafiridir şimdi
Oysa hala yaşamaktadır ya
Aldırmamalıdır ya
Aldırır işte bazen
Görmez bazen gönül kördür
Soğuk gecelerin adamıdır
Sabaha varmaz yalnızlığına
Sövüp sayarak uyanır hep
Uçsuz bucaksız ıssızlığına
Plastik bardaklarda birası
Kırık kalbinde yarası ile
Kısılmış ağzından çıkar bir
Islık namesiyle karşılık verir
Görmez bazen gönül kördür
Zihinsel karmaşalarda kaybolur
Kısa kısa solur ölürken
Görmez bazen gönül kördür
Sessizliğine kördür
Sensizliğine kördür…

İstanbul